Pochodzi z końca XVII bądź z XVIII wieku. Został wykonany z mosiądzu. Na I stronie znajduje się przedstawienie Św.Benedykta ze swoimi atrybutami oraz napis łaciński.

Na II stronie znajduje się krzyż oraz magiczne znaki mające chronić właściciela (tzw.Modlitwa do Św. Zachariasza). Medaliki tego typu były wyrabiane w tym czasie w dużych ilościach przez Benedyktynów. Medalik został znaleziony przypadkowo przy kościele Bożogrobców w Miechowie.

Pan Bartłomiej Szastak przekazał poprzez Sekcję Archeologiczną do Muzeum Regionalnego w Miechowie (29.09.2002) ciekawą kolekcję zabytków neolitycznych i z wczesnego okresu epoki brązu. Obecnie materiał jest opracowywany w Muzeum Archeologicznym w Krakowie.

Lista eksponatów przekazanych do muzeum: siekiery krzemienne, toporek kamienny, przęśliki, narzędzia krzemienne, narzędzia kamienne, kawałki ceramiki.

Kolejnym sukcesem Sekcji Archeologicznej było odnalezienie częściowo już zniszczonego grobu szkieletowego. Wkrótce zostały podjęte badania ratownicze współorganizowane przez Sekcję Archeologiczną, a kierowane przez dra Piotra Włodarczaka z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN w Krakowie
Lista eksponatów przekazanych do muzeum: siekiery krzemienne, toporek kamienny, przęśliki, narzędzia krzemienne, narzędzia kamienne, kawałki ceramiki.

Grób wyposażony był w 2 denary Bolesława Krzywoustego oraz w żelazny nożyk. Na szczególną uwagę zasługują monety – jedna położona przy ręce, druga zaś przy kolanie zmarłego. Monety datuje się od 1113 do około 1125 roku i zostały wybite w Krakowie, choć z dwóch rożnych stempli. Ciekawym motywem jest przedstawienie na awersie: stojący rycerz z tarczą i włócznią (Bolesław Krzywousty) przed siedzącym św. Wojciechem, który jednej trzyma w ręce księgę Ewangelii, zaś druga ręka podniesiona jest w geście błogosławieństwa. Św. Wojciech zginął ok. 997 roku, lecz na monecie umieścił go dopiero Bolesław Krzywousty. Władca odniósł się do świętego w związku z pokutą po zabójstwie swojego brata Zbigniewa. Na rewersie monet znajduje się krzyż wraz z częściowo zachowanym imieniem Wojciecha (czyli łaciński ADALBERTUS; w przypadku odkrytych monet: ADALABIBUS?). W średniowieczu, wraz z wprowadzeniem i rozwojem chrześcijaństwa, zanikały pogańskie metody wyposażania w dary, w tym monety. Odkrycie pokazuje, że stare zwyczaje przetrwały jeszcze przez dziesiątki lat, niejako mieszając się z wiarą chrześcijańską.

Kolejnym bardzo ważnym odkryciem jest fragment figurki glinianej ze szklanymi oczkami. Kilka lat temu udało mi się dotrzeć do ś.p. W. Florka, na którego posesji zostały odkryte ciekawe artefakty. W czasie prac budowlanych, wykopano dwie figurki antropomorficzne (czyli imitujące postać ludzką) wielkości ok. 10 cm.

W momencie skontaktowania się z panem W. Florkiem zachowane były jedynie: główka jednej z figurek oraz fragment tułowia. Pozostałe części uległy zagubieniu bądź zniszczeniu. Ostatecznie figurka została przekazana do Muzeum Archeologicznego w Krakowie.
Po jednej z orek na tym stanowisku wyorana została czarka i pół kubka przeworskiego, które wraz z toporkiem i pozostałymi fragmentami przekazałem do muzeum miechowskiego.

Figurka związana jest z kulturą przeworską (ok. 2000 lat), a z terenu Polski znane są tylko pojedyncze znaleziska tego typu. Bardzo ciekawe jest przedstawienie oczu w postaci niebieskich szkiełek. Oprócz figurki, pan W. Florek przekazał fragmenty naczyń oraz bardzo ciekawy neolityczny toporek z bocznymi występami i nieukończonym otworem, który może mieć analogie z terenów na południe od Polski. Z tego stanowiska pochodzi gliniana czarka i fragment kubka kultury przeworskiej, które wraz z toporkiem i pozostałymi zabytkami znajdują się w Muzeum Ziemi Miechowskiej.

W październiku 2002 roku przy Zespole Szkół w Smrokowie, w trakcie modernizacji rowu przydrożnego, robotnicy wykopali ceramiczną amforę. W szkole pracują (jako nauczyciele) członkowie Miechowskiego Towarzystwa 1163 r., dzięki czemu Sekcja Archeologiczna została o tym odkryciu powiadomiona. Po przybyciu na miejsce okazało się, że została wykopana amfora kultury ceramiki sznurowej, a w rowie widoczne są ślady obiektów archeologicznych. Po zabezpieczeniu naczynia przewiozłem je do Krakowa, gdzie sprawą zainteresował się dr Piotr Włodarczak z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN w Krakowie. Wspólnie z P. Włodarczakiem, Moniką Kamińską i Barbarą Witkowską przeprowadziliśmy badania ratownicze. Zgodnie z oczekiwaniami w eksplorowanej jamie znajdował się szkielet wojownika sprzed około 4,5 tysiąca lat.

W wyposażeniu – oprócz wcześniej wykopanej amfory – znajdowały się: kamienny topór bojowy (będący atrybutem wojownika), siekiera z krzemienia świeciechowskiego, puchar gliniany tzw. doniczkowaty (w znacznej części zniszczony przez położone w rowie płyty kamienne). Szkielet został umieszczony w niszy od której odchodził korytarz do jamy wejściowej (ta część grobu znajduje się pod drogą). Prawdopodobnie w przeszłości znajdował się w tym miejscu kurhan. Dzięki badaniom stwierdzono, że jest to grób mężczyzny – wojownika, pochowanego na prawym boku, w pozycji skurczonej. Odkrycie zaowocowało kolejnymi badaniami w 2003 roku, dzięki czemu światło dzienne ujrzał szkielet około dziesięcioletniego dziecka z kultury ceramiki sznurowej oraz grób szkieletowy z kultury ceramiki promienistej (około 4,5 tysiąca lat). Na stanowisku znaleziono także obiekty osadowe – jamy, paleniska – z kultury pucharów lejkowatych (neolit) i mierzanowickiej (wczesny brąz). Szczególnie interesująca jest jama mierzanowicka, na której dnie znajdował się szkielet konia – jest to jeden z najwcześniejszych dowodów na udomowienie przez człowieka tego ssaka na terenie Polski. Badania w 2002 roku zostały opublikowane w fachowym piśmie archeologicznym (Sprawozdania Archeologiczne, t.55, 2003), prasie (Gazeta Miechowska, Dziennik Polski, Gazeta Wyborcza, Gazeta Krakowska). Artykuł opisujący grób odkryty w 2002 roku oraz wiadomości o kulturze ceramiki sznurowej zamieściłem w Gazecie Miechowskiej nr 118 (styczeń 2003).

W trakcie badań w 2002, wraz z Piotrem Włodarczakiem pozyskaliśmy do badań od miejscowej ludności rozbitą amforkę kultury ceramiki sznurowej (typ III wg J. Machnika), która datowana jest na ok. 4200 – 4400 lat.

W 2013 roku dzięki działaniom Sekcji Archeologicznej i Muzeum Ziemi Miechowskiej, znalazca, tj. p. Irena Kawalec, przekazała amforę do zbiorów muzealnych. Publikacja amforki znajduje się w Sprawozdaniach Archeologicznych nr 55, 2003.

Grób datowany był wstępnie na okres La Tene C1 (około 2200 lat temu), jednak obecnie uważa się, że pochodzi z późnego okresu rzymskiego (ok. 1700 lat). Został znaleziony przypadkowo. Wykopane zostały trzy naczynia, z których zachowało się tylko jedno. Był to grób ciałopalny, popielnicowy. Odkrycie zostało zgłoszone do odpowiednich placówek archeologicznych, a miejsce znalezienia oznaczone na mapie. Planowane są badania ratownicze, w celu dokonania ewentualnych dalszych odkryć. Naczynie wkrótce trafi do Muzeum Ziemi Miechowskiej. Duża część osad lub cmentarzysk archeologicznych jest niszczona w wyniku prac rolnych, budowlanych itp. O znajdujących się w ziemi zabytkach nie zawsze powiadamiany jest wojewódzki konserwator. W jednej z podmiechowskich miejscowości prowadzona była niwelacja sporego terenu pod budowę boiska piłkarskiego. Niestety na jego części mieści się wielokulturowa osada (neolit, epoka brązu, żelaza….), a także cmentarzysko szkieletowe (neolit?). Po przybyciu na miejsce okazało się, że na zniwelowanym terenie porozrzucane są artefakty (skorupy, krzemienie, kości), a także kości ludzkie (czaszki!, miednice…). Natychmiast został powiadomiony wojewódzki konserwator.

Zabytki pochodzące z osady wielokulturowej w Miechowie w postaci dwóch paciorków szklanych: celtyckiego i rzymskiego – datowanych na ok. 2000 lat – zostały przekazane do Muzeum Ziemi Miechowskiej. Materiał kultury łużyckiej (około 3000 lat) został pozyskany od rodziny znalazcy w rejonie Racławic. W jego skład wchodzą duże części naczyń glinianych (w tym prawie kompletne naczynie) oraz inne ciekawe zabytki. Odkrycie zostało zgłoszone do wojewódzkiego konserwatora, a zabytki znajdują się w muzeum.

Około 30 lat temu w okolicy miasta Pilicy został znaleziony granitowy kamień o wysokości ok. 70 cm, z widocznymi śladami obróbki i żłobień. Razem z członkiem Sekcji, Andrzejem Pałką, zainteresowaliśmy się tym ciekawym odkryciem. Kształtem przypomina grzyba, lecz po dokładniejszym przyjrzeniu główka ma formę hełmu rycerskiego.

Kamień wymaga dokładniejszych badań. Na razie jego funkcja i pochodzenie nie do końca jest pewne. Prawdopodobnie jest to kamień milowy. Szukając źródeł historycznych, znalazłem informację o istnieniu XVI-wiecznej tzw. kuźnicy prądelnej w pobliskiej miejscowości i możliwe, że kamień jest z nią związany. Wraz ze współodkrywcą p. A. Banachem udaliśmy się na miejsce znalezienia, dzięki czemu możliwe będzie dokładne oznaczenie na mapie. Wspólnym staraniem kamień do Muzeum Ziemi Miechowskiej przekazał znalazca p. R. Religo z Charsznicy

Przypadkowo w czasie prac rolnych został znaleziony żelazny grot włóczni. Jednak jego budowa i wielkość sprawiają, że naukowcy widzą w nim raczej atrapę prawdziwej broni. Prawdopodobnie znalezisko ma średniowieczne korzenie. Zabytek pozyskał członek Sekcji Archeologicznej, p. Andrzej Pałka i przekazał do Muzeum Miechowskiego, gdzie obecnie się znajduje.

W 1954 roku w trakcie prac remontowych w Piotrkowicach Wielkich zostały wykopane: dwa zabytkowe toporki, krzemienie i – być może – inne zabytki.

Jeden z tych zabytków w postaci toporka kamiennego posiada członek Miechowskiego Towarzystwa 1163 roku, Włodzimierz Barczyński. Toporek kamienny pochodzi z kultury ceramiki sznurowej (typ II wg J. Machnika), czyli z trzeciego tysiąclecia p.n.e. Dzięki uprzejmości pana W. Barczyńskiego, zabytek został udostępniony do badań i opracowany przez Dorotę Łakomską i Barbarę Witkowską.

W podmiechowskiej miejscowości odnalazłem profil z zachowanym fragmentem wapiennego murku, odsłonięty w trakcie powodzi w 1997 roku. Pomimo początkowych przypuszczeń o jego romańskim pochodzeniu, ostatecznie został uznany za nowożytny (być może XVII/XVIII wiek). Prawdopodobnie są to fragmenty podpiwniczenia.

W wyniku działalności Sekcji Archeologicznej zostały odkryte obiekty archeologiczne i pozyskane informacje od miejscowej ludności. Informacje te zostały zgłoszone do odpowiednich służb konserwatorskich w Krakowie. Oto najważniejsze z nich: