Mieczysław Sklenarski

Urodził się w Pałecznicy 2 kwietnia 1894 roku. Ojcem jego był Wincenty Sklenarski, administrator majątku hrabiego Łubieńskiego a matka Jadwiga Aniela z Niezabitowskich.

Rodzina Sklenarskich pochodziła z sandomierskiego i tradycyjnie zajmowała się administracją majątków ziemskich. Mieczysław miał dwóch braci Jana i Stanisława. W 1900 roku rodzina przeniosła się do Święcic gdzie Wincenty objął w administracje majątek hrabiego Morstina.

W 1910 roku rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. W latach 1912-1913 odbywał praktykę w odlewni Towarzystwa Górniczego Odlewów Żelaznych „Poręba”. Świadectwo ukończenia szkoły otrzymał 26 czerwca 1914 roku po złożeniu stosownych egzaminów i przyjechał do domu rodziców do Święcic, gdzie zastał go wybuch wojny światowej.

Od dnia 17 maja 1915 roku rozpoczął pracę w służbie technicznej CiK Komendantury Obwodu. 13 stycznia 1916 roku został mu powierzony nadzór nad gościńcem warszawskim oraz odcinkiem drogi od Miechowa do skrzyżowania z dojazdem do kolei (krzyżówka drogi wolbromskiej i dojazdu do Charsznicy).

Koniec wojny wiąże się jednocześnie z tragicznym wydarzeniem – 28 grudnia 1918 roku ojciec Mieczysława Wincenty Sklenarski został podstępnie zamordowany przez bandytów próbujących wcześniej wymusić na nim okup.

Na Mieczysława spadł obowiązek zaopiekowania się matką i rodzeństwem oraz konieczność opuszczenia zajmowanego w Święcicach domu.

W wolnej Polsce Minister Robót Publicznych – Pruchnik powierzył mu pełnienie obowiązków technika-sekretarza powiatu miechowskiego od dnia 15 maja 1919 r.

W tym czasie głównie zajmował się organizacją spółek drogowych, administracją oraz inwentaryzacją stanu dróg. Kierownikiem Wydziału Drogowego w tym czasie był inż. Aleksander Pignan.

26 kwietnia 1923 roku został mianowany urzędnikiem IX stopnia służbowego i złożył przysięgę na ręce Starosty miechowskiego. W dniu 15 października 1925 roku został przez Wojewodę Kieleckiego ustalony w służbie państwowej, a w 1926 roku mianowany technikiem drogowym w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Miechowie.

Praca jego skierowana została głównie na budowę dróg w oparciu o powołane już wcześniej spółki czy też na podstawie środków przyznawanych przez wojewodę. W 1928 i 1929 roku brał udział jako zastępca kierownika Zarządu Drogowego i przedstawiciel powiatu miechowskiego w I i II Kongresie Drogowym w Warszawie.

II Wojna Światowa zastała go na stanowisku zastępcy kierownika Zarządu Drogowego – został reklamowany od pełnienia służby wojskowej i powierzono mu zadanie opieki nad sprzętem i obiektami drogowymi w Miechowie.
Władze okupacyjne utworzyły w Miechowie placówkę drogową, której kierownictwo przejął po powrocie z frontu inż. Henryk Rudziński. Wkrótce jednak został aresztowany przez okupanta i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Kierownictwo placówki drogowej wkrótce przejął mianowany przez okupanta inż. Sobotowski. Mieczysław Sklenarski funkcje zastępcy kierownika pełnił do końca okupacji.

Władze okupacyjne przykładały znaczną uwagę do stanu dróg z racji ich strategicznej funkcji. Nie przeszkadzały spółkom remontować dróg a nawet zezwalały na transport materiału kamiennego. Kazały także na dolnym palcu Zarządu Drogowego wybudować warsztaty i garaże a przy budynku biurowym duży barak.

Dzięki tym inwestycjom po wyzwoleniu Zarząd Drogowy dysponował gotowymi warsztatami naprawczymi i garażami.

16 stycznia 1945r Mieczysław Sklenarski został powołany do pełnienia funkcji w odtwarzanych urzędach lokalnych.
Wezwanie do niego podpisał ówczesny wiceprezes Powiatowej Rady Narodowej Władysław Machejek pod datą 20 stycznia 1945 roku z adnotacją, że brak obecności na spotkaniu potraktowany zostanie jako sabotaż.

W efekcie rozmów i ustaleń został powołany na stanowisko Kierownika Powiatowego Zarządu Drogowego pismem z dnia 29 marca 1945 roku. Funkcje tę pełnił do 1952 roku kiedy to nastąpiła reorganizacja – utworzono Rejon Eksploatacji Dróg z siedzibą w Olkuszu.

Bezpośredni okres po wyzwoleniu to ciężka próba zdolności organizacyjnych i umiejętności planowania działań. Z wielkimi trudnościami zdobyto kilka obrabiarek dzięki którym można było wykonywać remonty sprzętu a także przerabiać pozostałe po okupancie środki transportu. Park maszynowy to dwie tokarki, frezarka, wiertarka kolumnowa i dwa kompresory odzyskane po okupancie. Dysponowano jednym samochodem ciężarowym o ładowności 6 ton oraz czterema 3,5 tonowymi dwoma walcami: jednym spalinowym zakupionym przez Wydział Komunikacyjny Powiatowej Rady Narodowej i drugim parowym odzyskanym ze złomu w cukrowni w Kazimierzy Wielkiej wyremontowanym już w Miechowie. Udało się także na podzespołach poniemieckich środków transportu wykonać dwie przyczepy do zakupionego później ciągnika.

Okres powyższy był znaczący dla rozbudowy dróg o nawierzchni utwardzonej. Siec dróg w powiecie z 58 km w 1923 roku wzrosła do 256 w 1960r. Wybudowano również w tym czasie 19 nowych mostów i przepustów. W 1957 roku został zweryfikowany na stopień inżyniera przez Państwową Komisję Weryfikacyjną przy Politechnice Krakowskiej.
Zaraz po reorganizacji Mieczysław Sklenarski został przeniesiony do Wojewódzkiego Zarządu Dróg w Krakowie, gdzie pełnił funkcje kierownika sekcji dróg powiatowych. Po utworzeniu w Miechowie Rejonu Dróg Publicznych wrócił na stanowisko zastępcy kierownika, które to stanowisko pełnił do przejścia na emeryturę w 1960 roku.

Miasto w tym czasie zaczęło się rozwijać i potrzeby w zakresie budowy i przebudowy ulic znacznie wzrosły. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej zatrudniło Mieczysława Sklenarskiego na stanowisku inspektora nadzoru. W swoim zakresie czynności miał nadzór nad wykonywaniem remontów ulic, utwardzaniem placów jak również budową nowych ulic na terenie miasta. Na stanowisku tym pracował do 31 grudnia 1970 roku.

Los tak pokierował życiem Mieczysława Sklenarskiego, że zajmował się przez cały czas swojej działalności zawodowej budową i utrzymaniem dróg i ulic. Zasługi jego na tym polu zostały docenione przez władze wojewódzkie i lokalne – otrzymał szereg dyplomów i wyróżnień. Najważniejsze z nich to: Złoty Krzyż Zasługi (22.07.1958), Srebrny Krzyż Zasługi (28.08.1938), Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości (10.10.1929), Srebrny Medal za Długoletnią Służbę 25.05.1939), Brązowy Medal za Długoletnią Służbę (11.08.1938).

Hobby, któremu oddawał się z wielką pasją to łowiectwo. Od najmłodszych lat wzorem swojego ojca oddawał się temu zajęciu i kontynuował je do momentu kiedy już nadszarpnięte zdrowie nie pozwalało dalej polować. Przez pewien okres czasu pełnił funkcję łowczego powiatowego a jego zasługi myśliwskie zostały docenione licznymi dyplomami i odznaczeniami resortowymi.

Zmarł 27 listopada 1981 roku.

Włodzimierz Barczyński